Marvel’s Spider-Man 2 (PC) – İnceleme

Çok da şaşırtan olmayan bir bilgiyle başlayayım mı: Ben Spider-Man’i çok seviyorum. Yani nasıl sevilmez ki şu karakter… Bütün o “halkın içinden biri, birebir bizim üzere, kirasını ve faturasını ödemeye çalışan mahallenin çocuğu” klişelerini peşi sıra yaparım esasen. Bir de buna ek olarak bir harika kahraman olarak girdiği o ikili kararsızlıklar da eklendi mi Peter Parker ve Spider-Man’i sevmeyen insan sıkıntı bulunur. Eh aslında dünyanın en tanınan muhteşem kahramanı olması da tesadüf değil. İşte tam da bu yüzden 9. kuşak başladığında artık bir PC oyuncusu olmaya karar verdiğimde (ya da olmak zorunda kaldığımda diyelim) gerimde geri bıraktığıma en çok üzüldüğüm marka Spider-Man olmuştu. Zira muhtemel bir ikinci oyunu oynamamın imkânı yoktu. Sony yavaştan PC’ye oyunlarını getiriyordu ancak benim de içinde bulunduğum o küme “Her şey gelir Spider-Man gelmez” diyordu. Ama şaşırtan bir formda Remastered sürümüyle birlikte PC’ye gelen birinci Playstation oyunlardan biri olmuştu.

Marvel’s Spider-Man’i… sevmiştim. Yani tamam esasen haşır neşir olduğum şey bir Spider-Man eseri olunca bir sıfır önde başlıyordu zati lakin tempodan bihaber senaryosu ve içimi sıkan “onu topla, şunu çek” tipi misyonları nedeniyle kendimi tam manasıyla kaptıramamıştım. Kusursuza yakın oynanışı, son oyuna gerçek harika güç fantezisine dönüşen karakter gelişimi ve şahane PC portu eklenince ana oyun + DLC’leri %100’lemeden başından kalkamamıştım. Tüm o ekipmanlarımı en son düzeye çıkardığımda yaptığım komboları ve DLSS’i açınca 144 FPS’e vuran akıcılığı düşünüyorum da… Marvel’s Spider-Man yeterli ki PC’de oynadım dediğim oyunlardan biri olmuştu. Ama aklım her vakit ikinci oyundaydı: Birinci oyundan daha güzel olabilir miydi? Yani… Kesin bir evet diyemiyorum. Şöyle yüksek sesle HAYIR!!1 da diyemiyorum. Şöyle ki…

Bende kalp var, bu türlü aksiyon olmaz

İkinci oyunun birinci oyundan çok çok daha âlâ yaptığı bir şey varsa o da katiyetle anlattığı öykü ve bu kıssayı anlatış biçimi. Birinci oyunun senaryosunun devasa bir tempo sıkıntısına sahip olduğunu söylemiştim. Bu sorunu görmek için bir “oyun efişinadosu” olmaya gerek yok. 6 tane berbat adamı oyunun son perdesine saklarsan sonra da hepsini üzerine boca edersen herkes bu sorunu apaçık görebilir. Ancak ikinci Spider-Man’in ana hikayesinde yalnızca iki tane berbat adam olunca daha oturaklı bir tempo yaratabilmiş müellif takımı. Gerçi hâlâ daha eksiksiz değil, problemleri olan bir tempo; bilhassa bu “üzerine boca etme” durumu ne yazık ki ikinci oyunda da mevcut. Ancak birinci oyundan fersah fersah ilerde olduğunu söylemek gerekli.

Tabii hal bu türlü olunca biraz öyküden de bahsetmek gerekiyor: Peter Parker bir lisede öğretmen olmuştur. İlk iş gününde Sandman’in yarattığı düzensizlik yüzünden “öğrencisi” Miles ile birlikte bu kargaşayı düzeltmek üzere daha birinci günden işi eker ve Sandman’in yarattığı sorunu çözmeye masraf. Sandman Örümcek Adam’ları gelecek büyük tehdite karşı uyarsa da Peter Parker’ın daha büyük sorunları vardır: Birinci günden işinden çıkıp gitmesi nedeniyle kovulur, May Hala’dan miras kalan konutu toparlamaya çalışır ve eski dostu Harry’nin gelmesiyle birlikte Miles ile ortasındaki irtibatı sekteye uğrar. Avcı Kraven ismindeki bu büyük tehdit, daha evvel görülmemiş teknik imkanları ve “orman kanunlarını” ideolojiyle yoğurduğu zekasıyla durdurulabilir mi?

Kendimi tekrar edeceğim şu an tahminen ancak bana “İlk oyunda ne oluyordu onu da bir anlatsana?” diye sorarsanız “İşte bir tane vakıf var. Sonra bir tane adam terör saldırısı yapıyor. Iııı… İşte herkes mahpustan kaçıyor, bir de herkes hasta oluyor” üzere ağzımda geveleyip dururdum. O denli “eskiden oynadım da unuttum” üzere bir durum da yok bu ortada. İkinci oyunun çıkması onuruna 2024’ün son günü bitirdim. Buraya tam artık 1 sene olmuş üzere bir latife yapsam mı şöyle birkaç gecikmiş bir yeni yıl latifesi üzere? Bence yapmayayım…

Ben biraz latifesine, biraz önemli Playstation exclusive oyunlarıyla dalga geçen tiplerdenim. “Haydi kardeşim oyunu izletme bana, oynat” stilinde anlayacağınız. Çok haksızlık ettiğimi de düşünmüyorum açıkçası. Bir sonraki adımı görmek için öykünün nereye gittiğini takip etmek de bir motivasyon, hiçbir itirazım yok. Ama benim motivasyonlarım biraz daha farklı. Neyse lafı şuraya bağlamak için anlattım tüm bu şeyleri: Kimi vakit “Eh be kardeşim haydi şu oyunu oynamama müsaade ver artık” diyeceğim kadar uzun orta sahneler izlesem de bulunduğum yerde hop oturup hop kalkmama neden olan tüm o aksiyon sekanslarına bedeldi. Böbrek üstü bezlerimin durmadan adrenalin salgılamasına neden olacak kadar uygunlardı. Ben er ya da geç Spider-Man 2’nin PC’ye geleceğini varsayım ettiğimden hakkında hiçbir şey izlememiş ve okumamıştım. Birinci sefer oynadım ve hiç spoiler yemedim anlayacağınız. O yüzden siz oynadıysanız ve bu satırları okurken yüzünüzde bir tebessümle “Hıh, haklı bu çocuk ya”, oynamadıysanız da “Abartıyor herhalde ya bu kadarı da olamaz” diyor olabilirsiniz. Şayet oyunu oynama niyetiniz varsa (ki bence olsun) mümkün olduğunda görüntülü içeriklerden kaçın ve kendiniz birinci defa ekran başında tecrübe edin.

Tüh ya…

Tüm o kıssalar, orta sahneler, aksiyon sekansları… Hepsi çok yeterli lakin oynanış kısmında mana veremediğim birkaç değişiklik var. Evvel birinci oyunun üzerine eklenen sonra da değişen şeyleri anlatayım ki kendimi daha güzel söz edeyim.

Spider-Man üzere çevik ve atik bir karaktere akıcı animasyonlar ve gerçek düzgün çalışan bir ağ atma sistemi verirsen ne olur: Kentte gezmek bile eğlenceli bir şey olur olağan. Lakin civarda hiç bina yoksa? O ağı tutturacağın tek bir yer yoksa bile ne olur? Tek sözle eziyet. Birinci oyunun denize kıyısı olan yerlerde oynamaktan nefret ediyordum açıkçası. Bu sorun birinci versiyon Spider-Man’lerde gördüğümüz koltuk altı ağları sayesinde çözülmüş. Bu ağlar sayesinde süzülebiliyor, yükselebiliyor, çeşitli hava akımı çemberlerinin içinden geçerek ilerleyebiliyoruz. Bilhassa haritanın sağa gerçek genişlemesiyle, bir öbür deyişle köprü geçişlerini sık sık kullanmaya başlayınca bu “süzülme” konusunun hoşluğu bir öbür aşikâr oluyor. Hatta o denli ki kimi yan içeriklerde bu süzülme konusu direkt objektif olarak bile kullanılmış.

Dövüşlere direkt etkileyen bir öbür yenilik ise Parry. R1 ya da RB ile gelen çabucak hemen her saldırıyı geri yansıtabiliyorsunuz ve size saldırmak için de vakit yaratıyor. Açıkçası ben boss savaşları haricinde çok kullanmadım bu mekaniği. Makûs olduğu için değil de kalabalık düşmanlara karşı savaşırken dodge mu atacağım, parry mi yapacağım bunun kararsızlığı yüzünden saçma sapan durumlara düştüğüm oldu. Eh aslında alan tesirli yeteneklerle “add clear” yapmak çok mümkündü ben de o nedenden dolayı daha hareketli bir oynanış sergiledim. “Nasıl oynamak istiyorsanız o denli oynayın” ideolojisini benimsemiş olmaları hoş. Düşmanların uyguladığı ağır hücumlar, oyunun öğrettiğine nazaran, dodge’lanmıyor ve kesinlikle parry’lenmesi gerek. Lakin unutmayın ki siz Spider-Man’siniz. O ağır hücum gelince uçup kaçmak yalnızca birkaç tuş kombinasyonu uzağınızda.

Şimdi gelelim işin cafcaflı kısımlarına: Evvelce 8 adet olan ekipman sayımız 4’e düşürülmüş durumda. Buradan çıkan açığı da 4 yeni yetenekle kapatmaya çalışmışlar. Ekipmanların açık açık nerf yemesinden, “ulti” klasmanında sayılabilecek envaı çeşit özelliğin de “yetenek” ismi altında nerf’lenmesinden ve geç oyunda olsa bile güç fantezisi yapamamamdan dolayı bayağı bir şikayetçiyim. Birinci oyunda bildiğiniz build yapabiliyordum ve bence çok güçlü bir build’im vardı: Finisher attığımda ekipmanlarımın yine dolmasını sağlayan bir perk, bir finisher attıktan sonra talihe bağlı olarak ücretsiz bir finisher atmamı sağlayan bir perk ve üstüne bol bol finisher atabileyim diye focus barımı süratli doldurmaya yarayan perk’ü ve ekipmanlarımın tazeleme suratını arttıran muhteşemi de taktığımda yumruk bile atmadan dövüşlerden çıkabilir hâle gelmiştim. Birinci oyunun ortalarında nedense zorlanıyordum ve bir cins sustain’e gereksinimim vardı. Canım kritik düzeye gelince otomatik can dolurma* ve perfect dodge atınca vakti yavaşlatan perk’leri beni güzel bir yönetim etmişti. İki farklı oynanış biçimine hizmet eden iki farklı build’i tek bir karakterde yapabiliyordum anlayacağınız. Bunlar o denli “best spider-man build” falan diye internette arattığım şeyler de değil bu ortada. Kim bilir daha ne kombinasyonlar vardır da bunlar benim oyun biçimime en çok uyanlar. Marvel’s Spider-Man 2’de bu tip build’ler yapmanıza teşvik eden bir şey yok. Bunun iki sebebi var: 1. Yetenek ağaçlarındaki şeyler çoklukla elinizdeki gücü daha yeterli yapmak üzerine. Daha çok hasar vurma, daha kısa yine dolum mühleti, daha çok focus barı… 2. Yetenek ağacında eski oyundaki üzere finisher yaptıktan sonra ekipman tazelenmesi üzere şeyler olsa da ekipman birinci oyunun o kadar gerisindeki ki buna dayalı bir dizilim yapmanın rastgele bir manası yok. Öte yandan yetenekleri kullanmak çok tatmin edici, Sezar’ın hakkı Sezar’a. Milleti yerden yere çarpmak görsel olarak şahane. Hele senaryo gereği ileride açılan yeni yetenekler güçlü de olabiliyor ancak sizi o denli bir kısıtlıyor ki asla istediğiniz biçimde oynamanıza müsaade vermiyor.

PC’de Marvel’s Spider-Man 2 oynama işi

İlk oyunun optimizasyonu kusursuzdu. PS4’ten Remastered edilmiş olmasından dolayı mü bilmiyorum lakin yağ üzere akıp gidiyordu oyun. DLSS vs. açmadığınızda bile ışın izlemesini köklediğinizde 60 karenin altına kolay kolay düşmüyordunuz. Dediğim üzere 2018’de, 8. kuşağa çıkmış bir oyunun 2022’de elden geçirilmesiyle mi bir alakası var bilmiyorum. Zira 2023’te 9. jenerasyona çıkmış bir oyunun 2025’te “sadece port” edilmesi büyük problemler doğurmuş. Açıkçası Nixxes’in birinci oyundaki pak işçiliğini görünce Marvel’s Spider-Man 2’nin optimizasyon konusunda asla sorun yaşamayacağını düşünmüştüm, yanılmışım.

Klavye fare denetimleri çok berbat her şeyden evvel, onu bir ortadan çıkarayım. Esasen birinci oyunda da berbattı o yüzden bu bahiste çok eleştirmek istemiyorum. Onun dışında Dual Sense’im olmadığı için haptic feedback’lerini deneyemedim lakin Dualshock 4’te ve Xbox Series X kumandalarında test ettim oyunu. Dualshock 4’te oynadığım vakit oyuna çıkan tuşlar bug’lanıyordu ve bunu gelen bir hotfix’le düzelttiler. Telefon uygulamasını açmak, gelen yan misyonu kabul etmek üzere hareketler Dualshock ve Dual Sense’in dokunmatik yüzeyine atanmış durumda. Xbox kontrolcüsünde bu durumu “tuşa basılı tutarak” çözmüşler. Birinci birkaç vazifede etkilenmiştim bu parmağımla sağ sol yapma işine lakin dürüst olayım süratlice basılı tutmanın rahatlığı da +30 saat gömeceğiniz bir oyuna istediğiniz bir şey.

Optimizasyon işine geri dönecek olursam: Ben de sorunlar yaşadım, hele ki simbiyot kostümüne geçtikten sonra giren her animasyonda bilgisayarım çılgın attı. Ancak kentte dümdüz dolaşırken ya da klasik kostümle savaşırken vs. stabiliteyi korudu oyun. Yalnızca 1 kez çöktü mesela. Onun dışında bol bol bug’la karşılaştım: Simbiyot dokunaçlarına sıkışıp kalmak, yalnızca sağ alt köşede olan saçma sapan bir ışık kusuru, duvarlara sıkışan NPC’ler, QTE yapacağım tuşların ekranda görünmemesi… Daha da sayarım yani. Lakin hiçbiri Steam incelemelerinde yazan kadar oyunu kırıp döken sıkıntılar değildi. 4070 Super’lerle yetersiz GPU yanlışı alanlar var örneğin. Ben Nvidia’nın GeForce Experience uygulamasını kullanmıyorum, sürücülerimi elle yüklüyorum. Devasa sıkıntılar yaşamamamın bu mevzuyla alakası var mı bilmiyorum. Gerçekten oyun da bozuk yani, sütten çıkmış ak kaşık değil. Bu incelemeyi yazana kadar iki tane hotfix geldi bile. Görünen o ki bir müddet daha gelmeye devam edecek.

“Marvel’s Spider-Man âlâ ki PC’de oynadım” demiştim hatırlatmak gerekirse. Marvel’s Spider-Man 2 için birebir şeyi söyleyemiyorum ne yazık ki. Mesela PS4 sahiplerinin PC’de birinci oyunu oynaması için çok geçerli mazeretleri var. PS5 sahiplerininse Marvel’s Spider-Man 2’i modları kurcalamak dışında PC’de oynamak için nasıl bir sebebi olabilir şu an için aklıma gelmiyor açıkçası. İleride hotfixlerle stabil saniye kareyi yakalamak mümkün olduğunda 144 FPS ve widescreen’in tadını tekrar PC sahipleri çıkarır muhtemelen.